Ин хуб аст, ки тамошои як дики сиёҳ ба хараки духтари малламуй лағжиш мекунад. Вай сазовори як сӯрох бошад, то мардони сиёҳро қонеъ кунад ва кончаҳои часпандаи онҳоро фурӯ барад. Ва ин нақшест, ки ба ӯ маъқул аст. Мехостам бо забони худ аз болои ин сӯрохиҳои тараққикардаи худ гузарам.
Ҷисми фарбеҳи зани солхӯрда шояд он қадар ҷолиб набошад, аммо таҷриба чизи пурқувват аст! Ман бояд бигӯям, ки вай хеле хуб аст! Ва мањбали хуб инкишофёфта имкон медиҳад, ки барои муддати тӯлонӣ ва бидуни усулҳои махсуси назорат ифлос карда шавад. Як хушнудии ин пиразанхо!